دائو دِ جینگ در سال 400 پیش از میلاد مسیح به رشتۀ تحریر درآمد. این کتاب را می‌توان روح عرفانی و معنوی آیین دائوئیسم، یکی از سه مذهب بزرگ چین باستان، تلقی کرد.

دائو را اغلب «راه» یا «مسیر» ترجمه می‌کنند اما معنای عمیق‌تر آن یک نیروی زندگی جهانی است که در پیرامون و درون همه‌چیز جریان دارد. درواقع خوشبختی را می‌توان در یکی شدن با این نیرو پیدا کرد؛ اتحادی که ما را قادر می‌سازد در هماهنگی، تعادل و آرامش زندگی کنیم و ارزش‌هایی اخلاقی همچون فروتنی، میانه‌روی و مهربانی را در وجود خود بپرورانیم.

از متن کتاب: «کاری انجام نمی‌شود، زیرا عمل‌کننده با همۀ وجود فنایِ عمل می‌شود؛ همچون روغن که به‌تمامی شعله می‌شود و می‌سوزد. این «هیچ» درواقع همه‌چیز است و هنگامی رخ می‌دهد که به هوشمندی عالم همان‌گونه اعتماد داریم که ورزشکار به هوشمندی برتر بدن اعتماد دارد.»